مقایسه شیب کندیلی حاصل از رکورد داخل دهانی با تریسینگ رادیوگرافی ترانس کرانیال

مقدمه: تعیین شیب کندیلی در دندانپزشکی بالینی اهمیت بسیاری دارد. مقدار شیب کندیلی هر فرد مختص وی می­باشد. عدم دقت در ثبت شیب کندیلی می­تواند در باز شدن دندانهای خلفی مشکلاتی ایجاد کند و یا منجر به تداخلات اکلوژنی متعدد شود. هدف این مطالعه، بررسی رابطه بین شیب خلفی برجستگی مفصلی حاصل از رادیوگرافی ترانس کرانیال، با اعداد به دست آمده توسط رکورد پیشگرایی به روش ثبت داخل دهانی بود. مواد و روش­ها: در این مطالعه بالینی تعداد 30 بیمار (13مرد و 17 زن) در محدوده سنی 40-20 سال، که فاقد علائم و نشانه های اختلالات مفصل گیجگاهی- فکی بودند، انتخاب شدند. از این بیماران نگاره های ترانس کرانیال برای سمت راست و چپ تهیه شد. حدود خارجی برجستگی مفصلی، حفره مفصلی و زائده خلفی مفصلی رسم و نقاط تحتانی برجستگی مفصلی و زائده خلفی مفصلی به ترتیب تحت عنوان tb و pt نام گذاری شدند. خط مماس بر شیب خلفی برجستگی مفصلی رسم گردید و سپس زاویه خط مماس و pt – tb اندازه گیری شد. رکورد پیشگرایی توسط ماده پلی وینیل سایلوکسان تهیه گردید. کست های هر بیمار در آرتیکولاتور دنار مارک ii مانت و شیب کندیلی اندازه گیری شده و با مقادیر رادیوگرافی مقایسه گردید. جهت بررسی آماری از ضریب همبستگی پیرسون و آنالیز مستقل t استفاده شد.(05/0=α) یافته ها: میانگین و انحراف معیار زاویه شیب خلفی برجستگی مفصلی توسط رادیوگرافی در سمت راست 7/5+5/39، در سمت چپ 4/5+8/38 و میانگین و انحراف معیار شیب کندیلی به دست آمده توسط ثبت داخل دهانی در سمت راست 5/4+4/29 و چپ 4+2/30 بدست آمد. میزان شیب کندیلی حاصل از روش رادیوگرافی با روش ثبت داخل دهانی همبستگی مستقیم خطی را نشان داد. (05/0> p ). نتیجه گیری:  با توجه به محدودیت های این مطالعه، برای بیمارانی که ثبت شیب کندیلی به روش داخل دهانی مشکل است می توان از رادیوگرافی ترانس کرانیال به منظور تنظیم شیب کندیلی آرتیکولاتورها بهره برد. مطالعات بیشتر توصیه می شود.